Amona zaharrak bere agonian eutanasia legezta zedin

eskatu zion jainkoari, otoi erruki.

Eta bitartean etxeko koloretako arrainek kristal barrutik

flipatu egiten zuten, 

koloretan.

Begiratu. Begiratu ingurura. Zutabeak eraiki dituzte jada hartxintxar gainean, lepoa altxatzera behartzen gaituztelarik oraindik guztiz osatu gabe dagoen eraikina osotasunean ikusteko. Eskua izter gainean jarri zion golpe leun batez, lehor. Melankonia apur nabari zitzaion begietan, begiradan, eguzkia zementu artetik sartzen ikusten zuen bitartean. 

Banku horretan eserita igarotako ordu guztiekin oroitzen zen, burua bere beso gainean sostengatzen zuen bitartean. Une askoren jabe bilakatu zen lekutxo hura, habitat espezial modukoa. Euren bizitzako eguzkiaren sar irten asko lapurtutakoa zen herri kanpoan aurkitzen zen aulkia; Erromara, Greziara, Indiara bidaiatzea ahalbidetu zuen Aladdinen alfonbra magikoa. 

Itsasoa ikus zitekeen urrunera, mendien babesean. Larre luze berdeak estaltzen zuten, koloreen armoniak harik eta espezialagoa bilakatzen zutelarik bi txoritxoen txokoa. Eta biek hegan egiten zuten haranean zehar, ametsetan. Itsasoko arrantzaleak kontrolatzen zituzten zerutik, euren barkutxoetan sareak ondo jartzen zituzten bitartean. Mendi magaletako ardiak kontatzen zituzten, laino artetik galanperna borobil eta zuriak ziruditelarik. 

Zuk biltzera joan nahi izaten zenuen, beherantz joateko imintzioa egiten zenuelarik hegaldi erdian. Nik galarazi egiten nizun, ezetz esaten nizun, badakidan arren onddo nahaskiak ikaragarri atsegin dituzula. Dena ez baita dirudiena. Berdina esaten zenidan lainoak azokako azukrezko kotoia bezala jango nituzkeela esaten nizunean. Ezetz. Lainoak ezin direla jan, euren lekua horixe dela. Dena ez baita izatea nahiko genukeena, batzuetan.